De wereld is groot (buiten Kitgum)

Hi allemaal!
Na mijn stage heb ik geen woord meer aan jullie geschreven.. Ik dook vol overgave in de landen waar ik me begaf en verzamelde mooie herinneringen. Maar het voelt erg on-af als ik jullie achterlaat in Kitgum, dus hierbij mijn laatste verhaal. Waar te beginnen?

Eerst heb ik het prachtige Oeganda verder ontdekt.
Ik reisde in alle windrichtingen, ging kayaken, mountainbiken, beklom een berg(je), ontmoette leuke mensen, had goed reisgezelschap. Wat heeft Oeganda veel te bieden!
Tijdens safari werd ik overweldigd oor de uitgestrekte landschappen. Olifanten, giraffen, buffalo's, nijlpaarden, allerlei antilopes, wrattenzwijnen en ontzettend veel apen in alle soorten en maten die kriskras door elkaar heen leven en geen hekken om ze 'binnen' te houden, ze zijn er gewoon. Maar je komt ze dus vaak genoeg ook buiten het National Park tegen. We werden binnengesloten door een groep olifanten waardoor we illegaal offroad moesten, we zagen de machtige Nijl over een smalle waterval bulderen en spoten een hoogzwangere bomenklimmende leeuwin. Ik mocht voor een vriendenprijsje mee met een trekking naar de berggorilla's en was plots omringd door een gorilla familie. (Maar hoe indrukwekkend het ook is om een uur van hun leven zomaar mee te mogen maken, de $500 die ze er normaal voor vragen zou ik er niet voor over hebben. Maar dat terzijde.)
Super mooie landschappen wisselde elkaar af, van bergkammen, vulkanen en watervallen tot het Victoriameer, de oorsprong van de Nijl, uitgestrekte vlaktes en oerwoud. Fine dining wisselde ik heel fijn af met heerlijk streetfood, mango's werden in hoge torens langs de weggetjes uitgestalt, super lekkere ananas, en allerlei vleesspiesjes en maïskolven werden door de busraampjes verkocht. Ik at per ongeluk pumba op (je-weet-wel, van de lion king) en danste in de regen. Oftewel, ik had het heel erg naar m'n zin.

Maar na twee weken reizen in Oeganda was het weer tijd voor een nieuw avontuur: duiken! Via een paar dagen Kigali en een overnachting in het achteraf super gevaarlijke Mombasa (negatief reisadvies hoorde ik pas later over) bereikte ik heelhuids het paradijs dat Zanzibar heet. Al eerder, tijdens een soort festivalweekend op een eilandje in de Nijl in Oeganda had ik nieuwe leuke reismaatjes opgedoken die wilden gaan duiken op Zanzibar. En laat dat nou ook mijn plannetje zijn geweest! Zo sloot ik me plots aan bij een vakantie van vier vrienden die expats zijn in Kampala. En of dat nog niet leuk genoeg was hadden we door wat rondlopen in ons kustdorpje ook plots een super deal te pakken: we mochten voor een spotprijsje de eerste 'oefen' gasten zijn voor een hotel dat nog niet officieel was geopend. Oftewel we hadden een heel hotel voor ons alleen, een privé zwembad, een kok die ons elke morgen kwam vragen waar we trek in hadden voor de lunch en dinner (en echt de sterren van de hemel kookte) en het strand startte aan de drempel van onze bungalow. De eerste dag hebben we zo ongelofelijk vaak ' this is amaaaazing' gezucht dat we er zelf van opkeken. In de dagen die volgden hebben we twee prachtige duiken per dag gemaakt. Koraal waar je maar kijkt, super veel kleurrijke visjes tot meterslange grouper vissen -en voor de niet-duikers als bonus snorkelen met dolfijnen (maar ik was 18m daaronder). 's Middags fanatieke beachvolley potjes en biertjes in het zwembad onder de sterren. Er waren op het hele strand geen andere toeristen, alleen af en toe een local die het als fietspad gebruikte. En de kindjes uit het dorp kwamen naar onze vlieger kijken en tikkertje spelen, of mij als levend klimrek benutten. Als afsluiter een soort pinkt promise in het Swahili… het zou zomaar kunnen dat ik heel veel vriendschapsbeloftes heb afgelegd.
Na 5 dagen van deze heerlijkheid te hebben genoten konden we een goeie fullmoon party meepakken in een noordelijk dorpje (waar we plots omring waren door alle westerlingen van heel het eiland) voordat we weer naar Stonetown vertrokken omdat de vakantie van Zach, Kyle, Ana en Paola er alweer opzat. Maar wat een week!
Ik was inmiddels alleen maar bevestigd in m'n liefde voor Zanzibar. Voordat de rest aangekomen was had ik zelf al wat dagen op het eiland doorgebracht en me laten betoveren door de cultuur en de verschillende dorpjes. In de kleine straatjes van Stonetown moest ik vaak denken aan Marokko, het had zo Marrakech kunnen zijn en de islamitische gastvrijheid die ik later ook weer in Palestina was tegengekomen was heerlijk om weer te ontdekken. De paradijselijk witte stranden zijn op veel plekken toeristisch, maar als je dan 2 straatjes het binnenland in gat ben je weer omringd door de cultuur van het eiland. Dus ook toen de hele gang weer was vertrokken besloot ik nog wat lanter te blijven. Ik at nog wat meer visjes, slenterde door de straatjes en hing nog wat dagen op een strand, waar ik nog meer calamaris at, boeken las, bijna leerde kitesurfen en vrienden werd met een Massai met heimwee. (I miss my cows. En na even stil: and I miss my family. And the fields. Ik kreeg echt medelijden met hem, ben je plots naar een strand gestuurd om souvenirs te verkopen.)

Toch kwam er een punt dat ik genoeg vakantie had gevierd en weer verder wilde reizen. Na een misselijke ferry belandde ik op het vaste land van Tanzania, vanwaar ik over land de terugtocht naar Kigali ging inzetten (het einde van mijn reis kwam in zicht). Lange dagen in de bus werden afgewisseld met leuke steden, uitzicht op de Kilimanjaro en mount Meru. Ik kwam twee leuke Nederlandse meiden tegen die precies hetzelfde hadden gedaan als ik (in hun wachttijd voor co-schappen zelf een stage in Afrika geregeld en daarna rondreizen) en we gingen op een kampeertrip. M'n schoen werd weggegooid door de bavianen en we kaakten naar Kenia. Nog wat busreizen verder dineerde ik plots op een balkonnetje met twee oude heren omdat ze het te gevaarlijk vonden voor zo'n meisje alleen in de grote stad, fietste ik in de regen over een eiland in Lake Victoria en had ik een hotelletje met een tv die werkte. Ik keerde terug naar Kigali, zag genocide kerken maar ook m'n kleine nichtje schaterlachen op de veranda. En toen was m'n reis plots alweer voorbij. (Voor mij was het ook abrupt.)

Terugkijkend heb ik een hele andere reis gehad dan 4 jaar geleden. Niet minder mooi of waardevol. Ik heb super mensen leren kennen en duizend goeie verhalen en herinneringen en ontelbare mooie beelden in m'n hoofd. Ik weet niet precies waar het verschil in zit, maar het was wel heel anders. Het voelt serieuzer, wat minder zonder terughouden je erin werpen. Ik heb een tijd op een vaste plek gewoond. Ben ook veel alleen geweest. Misschien dat ik gewoon 4 jaar ouder ben en heb ik een andere blik op de wereld nu. Maar ondanks dat er voor mij een serieuzere en wat zwaardere laag overheen ligt heb ik het zo ontzettend goed gehad. Wat een rijkdom dat we zomaar de wereld in kunnen trekken om zoveel moois te zien!

Plots weer terug in Nederland had ik vier hele fijne maar overvolle dagen. Ik pakte m'n tas uit en ook meteen weer in. Ik had een bruiloft van een van m'n Oegandeze vrienden waardoor ik me weer even in Kampala waande. En toen vertrok ik weer, voor twee maanden naar het platteland van Frankrijk. Totaal tegengesteld, maar tegelijk ook op een vreemde manier een logisch vervolg van m'n reis. Zonder telefoonbereik, zonder wifi en bijna zonder internet. Dus tot in september allemaal! Ik hoop dat jullie net zo'n topzomer gaan hebben als ik hier vast ga hebben!

Heel veel liefs,
Marin